احمد شاملو

احمد شاملو، یکی از بزرگ‌ ترین شاعران معاصر ایران و از چهره‌ های برجسته و تاثیرگذار ادبیات فارسی است. احمد شاملو ( ۲۱ آذر ماه ۱۳۰۴ – ۲ مرداد ۱۳۷۹) متخلص به «الف. بامداد» و «الف. صبح»، شاعر، فیلم‌ ساز، روزنامه‌ نگار، پژوهشگر، مترجم، فرهنگ‌نویس و از دبیران کانون نویسندگان ایران بود. شاملو تحصیلات مدرسه‌ ای نامرتبی داشت؛ زیرا پدرش افسر ارتش بود و پیوسته از شهری به شهری گسیل می‌شد، و از همین روی خانواده‌ اش هرگز نتوانست مدتی طولانی جایی ماندگار شوند. زندانی شدنش در سال ۱۳۲۲ به‌سبب فعالیت‌ های سیاسی پایانِ همان تحصیلات نامرتب بود.
شهرت اصلی شاملو بخاطر نوآوری در شعر معاصر فارسی و سرودن گونه‌ ای شعر است که با نام شعر سپید یا شعر شاملویی که هم‌اکنون یکی از مهم‌ترین قالب‌های شعری مورد استفادهٔ ایران به‌ شمار می‌ رود و تقلیدی است از شعر سپید فرانسوی یا شعر منثور شناخته می‌ شود. شاملو که هر شاعر آرمانگرا را در نهایت امر یک آنارشیست تام و تمام می‌انگاشت، در سال ۱۳۲۵ با نیما یوشیج ملاقات کرد و تحت تأثیر او به شعر نیمایی روی آورد. اما نخستین بار در شعر «تا شکوفهٔ سرخ یک پیراهن» که در سال ۱۳۲۹ با نام «شعر سفید غفران» منتشر شد وزن را رها کرد و به صورت پیشرو سبک نویی را در شعر معاصر فارسی شکل داد. «نخستین شب شعر بزرگ ایران» در سال ۱۳۴۷، از سوی وابسته فرهنگی سفارت آلمان در تهران برای احمد شاملو ترتیب داده شد. شاملو، گذشته از شعر، فعالیت‌ هایی مطبوعاتی، پژوهشی و ترجمه‌ هایی شناخته‌ شده نیز دارد. مجموعهٔ کتاب کوچه او بزرگ‌ ترین اثر پژوهشی در باب فرهنگ عامه مردم ایران است.

احمد شاملو ( 23 – آهن‌ ها و احساس – آیدا در آینه – آیدا،‌درخت، خنجر و خاطره – ابراهیم در آتش – باغ آینه – ترانه‌های کوچک غربت – حدیث بی‌قراری ماهان – در آستانه – دشنه در دیس – شکفتن در مه – قطع‌نامه – ققنوس در باران – لحظه‌ها و همیشه – مدایح بی‌صله – مرثیه‌های خاک )