درلبخند او «هوشنگ ابتهاج»

درلبخند او : هوشنگ ابتهاج (تاسیان)

دیدم و می آمد از مقابل ِ من دوش

خنده ی تلخی نهاده بر لب ِ پر نوش

غمزده چون ماهتاب ِ آخر ِ پاییز

دوخته بر روی من نگاه ِ غم انگیز

من به خیال ِ گذشته بسته دل و هوش :

… ماه درخشنده بود و دریا آرام

ساحل ِ مرداب درخموشی و ابهام

شب ز طرب می شکفت چون گل ِ رؤیا

عکس ِ رخ ِ مه در آبگینه ی دریا

چون رخ ِ ساقی که واژگون شده در جام

او به بر ِ من نشسته : عابد و معبود

دوخته بر چشم ِ من دو چشم ِ غم آلود

زورق ِ ما می گذشت بر سر ِ مرداب

چهره ی او زیر ِ سایه روشن ِ مهتاب

لذت ِ اندوه بود و مستی ِ غم بود

سر به سر ِ دوش ِ من نهاده و دلشاد

زمزمه می کرد و زلفش از نفس ِ باد

بر لب ِ من می گذشت نرم و هوس خیز

چون می ِ شیرین به بوسه های دل انگیز

هوش ِ مرا می ربود و مستی می داد

مست ِ طرب بود و چون شکوفه ی سیراب

بر رخ ِ من خنده می زد آن گل ِ شاداب

خنده ی او جلوه ی امید و صفا بود

راحت ِ جان بود ، عشق بود ، وفا بود

لذت ِ غم می نشست در دل ِ بی تاب

دیدم و می آمد از مقابل ِ من دوش

خنده ی تلحی نهاده بر لب ِ پر نوش

آه کزان خنده آشکار شنفتم :

” بنگر رفتم دگر ز دست ِ تو رفتم ! … “

ناله فروماند در پس ِ لب ِ خاموش

غمزده ، چون ماهتاب ِ آخر پاییز

دوخته بر روی من نگاه ِ غم انگیز

دیگر در خنده اش امید و صفا نیست

راحت ِ جان نیست ، عشق نیست ، وفا نیست

دیگر این خنده نیست نغز و دلاویز !

می نگرم در خیال و می شنوم باز

می رود و می دهد به گوش ِ من آواز :

” بنگر رفتم دگر ز دست ِ تو رفتم ! … ”