شعر و ادب
مرگ روز «هوشنگ ابتهاج»
مرگ روز : هوشنگ ابتهاج (تاسیان)
می رفت آفتاب و به دنبال می کشید
دامن ز دست ِ کشته ی خود ، روز ِ نیمه جان
خونین فتاده روز از آن تیغه خون فشان
در خاک می تپید و پی ِ یار می خزید
خندید آفتاب که ” این اشک و آه چیست
خوش باش روز ِ غمزده ! هنگام رفتن است
چون من بخند خرم و خوش ، این چه شیون است
ما هر دو می رویم دگر جای شکوه نیست ! “
نالید روز ِ خسته که ” ای پادشاه ِ نور !
شادی از آن ِ توست نه از آن ِ من ، بلی
ما هر دو می رویم ازین رهگذر، ولی
تو می روی به حجله و من می روم به گور ! “
