رمیده «هوشنگ ابتهاج»

رمیده : هوشنگ ابتهاج (تاسیان)

خسته و بیماروش به گردنم آویخت

آن هوس انگیز دلبر ِ گنه آموز

دیده اش آشفته از خمار ِ هوس بار

گونه اش از آتش ِ گناه گل افروز

چنگ فرو برد و گیسوان ِ سیه را

نرم ز پیشانی ِ بر آمده پس ریخت

ناز ِ سرانگشت ِ وی که گم شده ای داشت

روی بنا گوش ِ من خزید و هوس ریخت

سینه اش افشرده روی سینه ی من تنگ

در تپش از مستی ِ گناه ِ دل آویز

نرم و نوازشگر آرمیده به دوشم

گرمی ِ آن بازوان ِ لخت ِ هوس خیز

شعله ی سرد ِ شکیب و سایه ی پرهیز

رفته در آن چشم های می زده در خواب

در نگهش آرزوی تشنه ی لبریز

در نفسش التهاب ِ بوسه ی بی تاب

گرم در آغوش ِ من خزید و هوسناک

بر لبم افشرد آن لبان ِ تب آلود

من ز خیالی رمیده سرد و سبک مهر

بوسه ی من سردتر ز بوسه ی بدرود

لب ز لبم برگرفت و از سر ِ افسوس

غمزده در چشم ِ من دوید نگاهش

وز نگه ِ خسته اش به چشم ِ من آویخت

سرزنش ِ بی زبان ِ چشم سیاهش

دید که باز اندرین دو دیده ی نمناک

عشق ِ کسی شمع ِ یادگار فروزد

دید که باز این دل ِ رمیده ی بی تاب

در غم آن آرزوی گم شده سوزد

از پس ِ اشکی که همچو هاله ی اندوه

پرده در آن چشم های می زده آویخت

باز تمنای کام و حسرت ِ آغوش

زان نگه تشنه ی هوس زده می ریخت