بر سواد سنگ‌فرش راه «هوشنگ ابتهاج» با تمام خشم خویش
بر سوادِ سنگ‌فرشِ راه : هوشنگ ابتهاج (تاسیان)
با تمام ِ خشم ِ خویش
با تمام ِ نفرت ِ دیوانه وار ِ خویش
می کشم فریاد :
ای جلاد !
ننگت باد !
آه ، هنگامی که یک انسان
می کشد انسان ِ دیگر را
می کشد در خویشتن
انسان بودن را
بشنو ای جلاد !
می رسد آخر
روز ِ دیگرگون
روز ِ کیفر
روز ِ کین خواهی
روز ِ بار آوردن ِ این شوره زار ِ خون
زیر ِ این باران ِ خونین
سبز خواهد گشت بذر ِ کین
وین کویر ِ خشک
بارور خواهد شد از گل های نفرین
آه ، هنگامی که خون از خشم ِ سرکش
در تنور ِ قلب ها می گیرد آتش
برق ِ سرنیزه چه ناچیز است !
و خروش ِ خلق
هنگامی که می پیچد
چون طنین ِ رعد از آفاق تا آفاق
چه دلاویز است !
بشنو ای جلاد !
می خروشد خشم در شیپور
می کوبد غضب بر طبل
هر طرف سر می کشد عصیان
و درون ِ بستر ِ خونین ِ خشم ِ خلق
زاده می شود طوفان
بشنو ای جلاد !
و مپوشان چهره با دستان ِ خون آلود !
می شناسندت به صد نقش و نشان مردم
می درخشد زیر ِ برق ِ چکمه های تو
لکه های خون ِ دامنگیر
و به کوه و دشت پیچیده ست
نام ِ ننگین ِ تو با هر مرده باد ِ خلق ِ کیفرخواه
و به جا مانده ست از خون ِ شهیدان
بر سواد ِ سنگ فرش ِ راه
نقش ِ یک فریاد :
ای جلاد
ننگت باد !
