اندوه «هوشنگ ابتهاج» خسته و غمزده با زمزمه ای حزن آلود
اندوه : هوشنگ ابتهاج (تاسیان)
خسته و غمزده با زمزمه ای حزن آلود
شب فرو می خزد از بام ِ کبود
تازه بند آمده باران و نسیمی نمناک
می تراود ز دل ِ سرد ِ شبانگاه ِ خموش
شمع ِ افسرده ی ماه از پس ِ آن ابر ِ سیاه
گاه می خندد و می تابد از اندوهی سرد
خنده ای غمزده چون خنده ی درد
تابشی خسته و بی رنگ و تباه
چون نگاهی که در آن موج زند سایه ی مرگ
سوزناک از دل ِ ویران ِ درختان ِ خموش
می رسد گاه یکی نغمه ی آشفته به گوش
نغمه ای گم شده از سینه ی نایی موهوم
بانگی آواره و شوم
می کشد مرغ ِ شباهنگ خروش
می رود ابر و یکی سایه ی انبوه و سیاه
نرم و خاموش فرو می خزد از گوشه ی بام
آه ، دردی ست در آن اختر ِ لرزنده که گاه
کورسو می زند و می شود از دیده نهان
وز نهیب ِ نفس ِ تیره ی شام
می کشد مرغ ِ شباهنگ فغان
آه ای مرغ ِ شباهنگ خموش!
بس کن این بانگ و خروش
بشکن این ناله ی پرسوز و گداز
بشکن این ناله که آن مایه ی ناز
تازه رفته ست به خواب
آری ای مرغک ِ اندوه پرست
بس کن این شور و شتاب
بس کن این زمزمه … او بیمارست .
