تاریخچه کاشت مو

تاریخچه کاشت مو  به قرن 19 با استفاده از تکنیک‌های کاشت موی مدرن به دهه ۳۰ میلادی در ژاپن بر می‌گردد. کاشت مو در آن زمان تلاش‌های آن‌ها مورد توجه گسترده‌ای قرار نگرفت، و آسیب‌های جنگ جهانی دوم به کشور آن‌ها پیشرفت‌های آن‌ها را تا دو دهه دیگر مخفی نگه داشت. در اواخر دهه 50 شروع کاشت موی مدرن در غرب انجام گرفت.در ادامه با آرسینه همراه باشید.

نرمن ارنریش

در نیویورک متخصص پوست به نام نرمن ارنریش Norman Orentreich با استفاده از گرافت های آزاد دهنده در بیماران که از الگوی طاسی مردانه رنج میبرند شروع ب آزمایشات در این زمینه کرد.همچنین قبل از این چنین تصور میشد که مو های کاشته در منطقه گیرنده رشد نخواهد کرد.که دوام چنین نظریه ای زمان زیادی سپری نکرد . دکتر ارنریش نشان داد که استفاده از چنین گرافت‌هایی باعث می‌شود که موهای جدیدی در منطقه گیرنده رشد کنند که دوام آن‌ها به همان اندازه‌ای باشد که در محل اولیه خود در اختیار داشته‌اند.

دکتر والتر پی انگر

سپس این دکتر والتر پی انگر (Walter P. Unger) بود که پارامترهای “ناحیه مطمئن دهنده” را تعریف کرد که از آن می توان دایمی ترین فولیکول های مو را برداشت کرد، از این پارامترها دیگر به عنوان پایه اساسی برداشت فولیکول مو، خواه روش نواری، خواه روش FUE استفاده می شود. تا 20 سال بعد، جراحان بر روی گرافت های کاشت موی کوچکتر کار کردند، ولی نتایج از نظر موفقیت بسیار محدود بود، بطوریکه استفاده از گرافت های دو تا چهار میلیمتری منجر می شد سر شخص ظاهر عروسکی به خود بگیرد. در دهه 80، شروع استفاده از برش های نواری جایگزین تکنیک قبلی شد و کارلوس یوبل (Carlos Uebel) در برزیل استفاده از تعداد بیشتری از گرافت های کوچک را مشهور ساخت، درحالیکه در آمریکا دکتر ویلیام راسمن (William Rassman) در یک جلسه درمانی شروع به استفاده از هزاران “میکروگرافت” کرد.

تراکاشت مو یا کاشت مو به تکنیک جراحی گفته می شود که در آن ریشه های مو، تک تک از ناحیه اهدا کننده به ناحیه در حال ریزش و یا خالی از مو برده می شوند. از این روش بیشتر برای درمان ریزش مو ی مردانه استفاده می شود و طی آن ریشه هایی که به صورت ژنتیکی در مقابل ریزش مقاوم هستند به ناحیه طاس برده می شوند. بعلاوه از این روش برای بازسازی ریزش مو ابرو، مژه، محاسن، موهای سینه و ناحیه تناسلی و پوشاندن محل زخمهای ناشی از تصادف و یا جراحی مانند کشیدن پوست و کاشت موهای قبلی استفاده می شود. کاشت مو با پیوند پوست متفاوت است در عین حال باید دانست که بهترین روش کاشت مو چیست و عوارض کاشت مو را شناسایی کرد.

در هر پیاز مو 1 تا 4 رشته مو رشد می کند. امروزه در پیشرفته ترین روشهای کاشت مو ، پیاز مو را دست نخورده انتقال می دهند. نتیجه این کار ظاهر طبیعی تر موهای کاشته شده است. این روش کاشت Follicular Unit Transplantation و یا بصورت کوتاه شده FUT نامیده می شود. موهای اهدایی به دو روش کاملاً متفاوت جمع آوری می شوند.این کار فوق العاده تخصصی بوده و فقط متخصصین پوست و مو مجاز به انجام آن می باشند.

در اواخر دهه 80، دکتر B.L. Limmer استفاده از میکروسکوپ برجسته نما را برای تبدیل یک نوار دهنده به میکروگرافت های کوچک باب کرد. به دنبال آن روش کاشت موی واحد فولیکولی شروع به شکل گیری کرد، و شکاف گرافت ها و اندازه آن ها کوچکتر شد. این گرافت های کوچکتر به جراحان اجازه میدهد تا گرافت های واحد فولیکولی بیشتری را در منطقه پذیرنده قرار دهند.

به دنبال موفقیت های کسب شده جراحان نیز توجهی بیشتری به این کلیت ماجرای گرافت های کاشته شده معطوف ساختند. اتخاذ تکنیک “برش جانبی” در اوایل شروع سال 2000، باعث شد تا جراحان کاشت مو دو تا چهار گرافت واحد فولیکولی مو را انتخاب کنند که باعث شد موی کاشته شده بهتر بر روی پوست سر قرار گیرد و منطقه ای که طاس است را بهتر در بر بگیرد.

گرچه یک جنبه منفی این روش این است که برش های جانبی همچنین باعث از هم گسیختگی حالت رگ ها بیشتر از برش هایی می شوند که موازات شکاف سهمی جمجمه (ساژیتال) زده می شود. بنابراین استفاده از برش های ساژیتال باعث می شود که موها و رگ های خونی کمتری با این فرض که ابزار برش دهی هم اندازه هستند، برش زده شود. یکی از جنبه های مثبت برش های ساژیتال این است که آن ها بهتر به درون فرو برده می شوند و از برش متقاطع فولیکول جلوگیری می کند.

در نتیجه باعث می شود پزشکان نیاز به تراشیدن قسمت پذیرنده نداشته باشند. برش های جانبی موها را شبیه به حرف T برش می زند درحالیکه برش های ساژیتال موازات و در بین موهای فعلی صورت می گیرد. استفاده از برش های جانبی در برابر برش های ساژیتال در جوامع کاشت مو شدیداً مورد بحث قرار گرفته است. بسیاری از جراحان برجسته کاشت مو به طور معمول از ترکیب این دو روش براساس آنچه که برای بیمار مناسب است استفاده می کنند.

منبع : ویکیپدیا