پرسپولیس و چرخه بی‌پایان تغییر سرمربی؛ بازگشت روزهای ناآرام
پرسپولیس برای سومین فصل پیاپی در میانه رقابت‌ها دست به تغییر سرمربی زد؛ تصمیمی که یادآور دوران پرتنش دهه ۷۰ است و از فاصله گرفتن این تیم از دوران طلایی برانکو ایوانکوویچ خبر می‌دهد.
آغاز بی‌ثباتی از لیگ بیست‌وسوم
بی‌ثباتی نیمکت پرسپولیس از لیگ بیست‌وسوم آغاز شد. یحیی گل‌محمدی پس از چند فصل موفق در نیم‌فصل نخست آن فصل استعفا داد و جای خود را به اوسمار ویرا داد. هرچند ویرا با پرسپولیس قهرمان شد، اما در پایان فصل از ادامه همکاری انصراف داد.
مدیران باشگاه سپس برای لیگ بیست‌وچهارم با خوان کارلوس گاریدو قرارداد بستند، اما او تنها تا هفته سیزدهم دوام آورد و برکنار شد. پس از او، اسماعیل کارتال روی نیمکت نشست اما در پی درگیری‌های منطقه‌ای، همکاری‌اش قطع شد تا وحید هاشمیان جایگزین او شود — مربی‌ای که تنها در ۸ دیدار هدایت پرسپولیس را برعهده داشت.
چهار مربی پس از گل‌محمدی به طور میانگین تنها ۱۵ بازی روی نیمکت پرسپولیس دوام آورده‌اند؛ آماری که از بحران ثبات در این تیم خبر می‌دهد.
دو فصل و نیم، معادل ده فصل تغییر
یحیی گل‌محمدی از نیم‌فصل دوم لیگ نوزدهم تا پایان لیگ بیست‌ودوم سرمربی پرسپولیس بود و چهار فصل پیاپی تیم را هدایت کرد. پیش از او، گابریل کالدرون نیم‌فصل روی نیمکت نشست و به دلیل مشکلات مالی جدا شد.
در دوران پیش از کالدرون، پرسپولیس با برانکو ایوانکوویچ به اوج ثبات و موفقیت رسید. برانکو از اواسط لیگ چهاردهم تا پایان لیگ هجدهم تیم را هدایت کرد و پایه‌گذار یکی از درخشان‌ترین ادوار تاریخ باشگاه شد. با این حال، در دو فصل و نیم اخیر، پرسپولیس به اندازه ده فصل قبل از آن سرمربی عوض کرده است.
تکرار تاریخ پس از سه دهه
بی‌ثباتی امروز پرسپولیس، شباهت زیادی به دوران پس از جدایی علی پروین در دهه ۷۰ دارد. آن زمان، پس از پایان دوران شش‌ساله پروین، تیم در سه فصل متوالی در میانه راه سرمربی عوض کرد. از حمید درخشان و ولادیسلاو بگوویچ تا یورگن گده و استانکو پوکله‌پوویچ، تغییرات پیاپی نیمکت پرسپولیس را از مسیر موفقیت دور کرد.
اکنون، پس از ۳۰ سال، تاریخ برای پرسپولیس تکرار شده و بی‌ثباتی دوباره بر نیمکت سرخ‌پوشان سایه افکنده است.
