نقاط نورانی سرخ و عجیب که در جهان آغازین دیده می‌شوند، شاید اصلاً کهکشان نباشند. پژوهشی جدید نشان می‌دهد این اجرام می‌توانند «ستاره‌های سیاه‌چاله‌ای» باشند؛ اجرامی فرضی که در دل خود یک سیاه‌چاله کلان‌جرم دارند و با لایه‌های ضخیم گاز و هیدروژن احاطه شده‌اند.
به گزارش ساینس‌آلرت، تحلیل تازه از جرم آسمانی سرخ‌رنگی به نام «صخره» (LRD) نشان داده که نور آن با مدل‌های عادی کهکشان‌ها تطابق ندارد. به جای مجموعه‌ای از ستاره‌های پیر، محتمل‌ترین توضیح این است که یک منبع نوری بسیار درخشان و یونیزه‌کننده در دل گاز متراکم پنهان شده باشد؛ مدلی که با نام «ستاره سیاه‌چاله‌ای» شناخته می‌شود.
چرا این یافته مهم است؟
پدیده‌ای به نام «شکست بالمر» در طیف نور این اجرام دیده شده که معمولاً تنها در کهکشان‌های تکامل‌یافته‌تر انتظار می‌رود. نکته عجیب اینجاست که چنین نشانه‌ای در اجرامی دیده می‌شود که تنها چند صد میلیون سال پس از بیگ‌بنگ شکل گرفته‌اند؛ زمانی بسیار زودتر از آنکه کهکشان‌ها چنین تکاملی را طی کرده باشند.
جرم آسمانی «صخره» که نورش ۱۲ میلیارد سال در راه بوده، رکوردی از قوی‌ترین شکست بالمر ثبت‌شده را به نام خود دارد. این موضوع اخترشناسان را به سوی سناریویی تازه سوق داده است: ستاره‌ای غول‌پیکر با هسته‌ای از جنس سیاه‌چاله.
شبیه‌سازی شگفت‌انگیز
وقتی تیم پژوهشی مدل ستاره سیاه‌چاله‌ای را در رایانه شبیه‌سازی کرد، نتیجه دقیقاً با داده‌های واقعی تلسکوپ فضایی جیمز وب مطابقت داشت. این همخوانی نشان می‌دهد که بخشی از نقاط نورانی سرخ در جهان آغازین، شاید به‌جای کهکشان‌ها، همین اجرام ناشناخته باشند.
هنوز فقط یک نظریه
با این حال، پژوهشگران تأکید می‌کنند که این فرضیه هنوز نیاز به داده‌های بیشتر دارد. پرسش‌هایی مانند چگونگی شکل‌گیری و تکامل چنین اجرامی، یا نشانه‌های مستقیمی که وجودشان را ثابت کند، همچنان بی‌پاسخ باقی مانده است.
انتشار نتایج این پژوهش در ژورنال معتبر Astronomy & Astrophysics، دریچه‌ای تازه برای درک جهان اولیه گشوده است. اگر ستاره‌های سیاه‌چاله‌ای واقعاً وجود داشته باشند، می‌توانند کلید حل یکی از بزرگ‌ترین معماهای کیهان‌شناسی باشند: چرا برخی کهکشان‌های جهان آغازین بسیار پیرتر از زمان واقعی خود به‌نظر می‌رسند.
