خاطره : احمد شاملو
شب
سراسر
زنجیر ِ زنجره بود
تا سحر،
سحرگه
به‌ناگاه با قُشَعْریره‌ی درد
در لطمه‌ی جان ِ ما
جنگل
از خواب واگشود
مژگان ِ حیران ِ برگ‌اش را
پلک ِ آشفته‌ی مرگ‌اش را،
و نعره‌ی اُزگَل ِ ارّه‌ی زنجیری
سُرخ
بر سبزی نگران ِ دره
فروریخت.
تا به کسالت ِ زرد ِ تابستان پناه آریم
دل‌شکسته
به‌ترک ِ کوه گفتیم.
۱۲ شهریور ِ ۱۳۷۲
تا لب ایوان شما : فریدون مشیری (لحظه ها و احساس) نرسد دست تمنا چون به دامان شما می توان چشم دلی...
یوسف : فریدون مشیری (از دیار آتشی) دردی اگر داریّ و همدردی نداری، با چاه آن را در میان بگذار! با چاه!...
نیایش «هوشنگ ابتهاج» آفتابت که فروغ رخ زرتشت در آن گل کرده‌است، آسمانت که ز خمخانه حافظ قدحی آورده‌است، کوهسارت...
مرثیه جنگل «هوشنگ ابتهاج» شب همه غم های عالم را خبر کن بنشین و با من گریه سر کن گریه...
