پرده افتاده «هوشنگ ابتهاج» پرده افتاد صحنه خاموش
پرده افتاده : هوشنگ ابتهاج (تاسیان)
پرده افتاد
صحنه خاموش
آسمان و زمین مانده مدهوش
نقش ها ، رنگ ها چون مه و دود
رفته بر باد
مانده در پرده ی گوش
رقص ِ خاموش ِ فریاد
پرده افتاد
صحنه خاموش
وز شگفتی ِ این رنگ و نیرنگ
خنده یخ بسته بر لب
گریه خشکیده در چشم
پرده افتاد
صحنه خاموش
وان نمایش
که همچون فریبنده خوابی شگفت
دل از من همکی برد ، پایان گرفت
و من
که بازیگر ِ مات ِ این صحنه بودمن
– چو مرد ِ فسون گشته ی خواب بند
که چشم از شکست ِ فسون بر گشاید –
به جای تماشاگران یافتم خویشتن را
شگفتا ! که را بخت ِ آن داده اند
که چون من
تماشاگر ِ بازی ِ خویش باشد ؟
وز این گونه چون من
تراشد
فریب ِ دل ِ خویشتن را
که آخر رگ ِ جان خراشد ؟ …
بلی پرده افتاد و پایان گرفت
فسونکاری ِ این شب ِ بی درنگ
و من در شگفت :
که چون کودکان
بخندم بر این خواب ِ افسانه رنگ ؟
و یا در نهفت ِ دل ِ تنگ ِ خویش
بگریم بر اندوه ِ این سرگذشت ؟