شعر و ادب

شب سیاه «هوشنگ ابتهاج»

شب سیاه : هوشنگ ابتهاج (تاسیان)

بر چید مهر دامن ِ زربفت و خون گریست

چشم ِ افق به ماتم روز ِ سیاه بخت

وز هول ِ خون چو کودک ِ ترسیده مرغ ِ شب

نالید بر درخت

شب سیاه برفشاند و کلاغان ِ خسته بال

از راه های دور رسیدند تشنه کام

رنگ ِ شفق پرید و سیاهی فرو خزید

از گوشه های بام

من در شکنجه ی تب و جانم به پیچ و تاب

در دیده ی پر آبم عکس ِ جمال اوست

بر می جهد ز چشمه ی جوشان ِ مغز ِ من

هر دم خیال ِ دوست

بخند و گیسو ز ناز بریز بر شانه ها

سبک به هر سو بپر ، بپر چو پروانه ها

به عشوه دامان ِ خویش برون کش از دست ِ من

مرا به دنبال ِ خویش دوان چو دیوانه ها !

ز عشوه ها تازه کن به سر جنون ِ مرا

به ناله افکن دل ِ چو ارغنون ِ مرا

چو لب نهم بر لبت لبم به دندان بگیر

لبم به دندان بگیر بنوش خون ِ مرا !

گهی به قهرم بسوز چو شمع ِ آتش پرست

گهی در آغوش ِ من بپیچ چون مار ِ مست

به بوسه ای زهرناک از آن لبم کن هلاک

سرم سیاهی گرفت بمان که رفتم ز دست !

بیا و بنشین بیا گل ِ خرامان ِ من

سرِ گران از شراب بنه به دامان ِ من

دمی در آغوش ِ من بخواب شیرین ، بهواب

پرید هوش از سرم مپرس سامان ِ من !

بریز پر کن بریز ز باده جام ِ مرا

بر آرا امشب برآر به ننگ نام ِ مرا

سپیده بر می دمد به ناله های خروس

شب ِ سبک سایه رفت نداده کام ِ مرا …

ببوس آری ببوس لب ِ مرا نوش کن

مرا بدین چشم و اب خراب و مدهوش کن

تو هم چو بردی ز دست مرا بدین چشم ِ مست

برو ز نزدیک ِ من ، مرا فراموش کن !

تبلیغات متنی

نوشته های مشابه

اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
View all comments
دکمه بازگشت به بالا