شعر و ادب
دیوار «هوشنگ ابتهاج» پشت این کوه بلند
دیوار : هوشنگ ابتهاج (تاسیان)
پشت ِ این کوه ِ بلند
لب ِ دریای کبود
دختری بود
که من
سخت می خواستمش
و تو گویی که گالی
آفریده شده بود
که منش دوست بدارم پر شور
و مرا دوست بدارد شیرین و…
و شما می دانید
آه ، ای اخترکان ِ خاموش
که چه خوش دل بودیم
من و او مست ِ شکر خواب ِ امید
و چهخوشبختی ِ پاک
در نگاه ِ من و او می خندید …
وینک ای دخترکان ِ غماز
گر نه لالید و نه گنگ
بگشایید زبان
و بگویید که از یک بهتان
چون شد این چشمه غبار آلود !
و میان ِ من و او
اینک این دشت ِ بزرگ
اینک این راه ِ دراز
اینک این کوه ِ بلند
