درد ِ گنگ «هوشنگ ابتهاج»
درد ِ گنگ : هوشنگ ابتهاج (تاسیان)
نمی دانم چه می خواهم بگویم
زبانم در دهان ِ باز بسته ست
در ِ تنگ ِ قفس باز ست و افسوس
که بال ِ مرغ ِ آوازم شکسته ست
نمی دانم چه می خواهم بگویم
غمی در استخوانم می گدازد
خیال ِ ناشناسی آشنا رنگ
گهی می سوزدم گه می نوازد
گهی در خاطرم می جوشد این وهم
ز رنگ آمیزی ِ غم های انبوه
که در رگ هام جای خون روان است
سیه داروی زهرآگین ِ اندوه
فغانی گرم و خون آلود و پردرد
فرو می پیچیدم در سینه ی تنگ
چو فریاد ِ یکی دیوانه ی گنگ
که می کوبد سر ِ شوریده بر سنگ
سر شکی تلخ و شور از چشمه ی دل
نهان در سینه می جوشد شب و روز
چنان مار ِ گرفتاری که ریزد
شرنگ ِ خشمش از نیش ِ جگر سوز
پریشان سایه ای آشفته آهنگ
ز مغزم می تراود گیج و گمراه
چو روح ِ خوابگردی مات و مدهوش
که بی سامان به ره افتد شبانگاه
درون ِ سینه ام دردی ست خون بار
که همچون گریه می گیرد گلویم
غمی آشفته ، دردی گریه آلود …
نمی دانم چه می خواهم بگویم
